Auteur: comyoo

Ze is een beetje nerveus voor het gesprek.

”Mijn dochters denken dat ik eenzaam ben. Ik ben wel veel alleen maar ik voel me niet eenzaam. Ik houd van lezen en pluis iedere dag de krant uit. Door artrose ben ik stijf en heb ik veel pijn. Opstaan en mezelf verzorgen kost veel tijd. Dus rust ik iedere middag, lekker op de bank.“

Het lijkt alsof ze vooral haar dochters een plezier wil doen. Maar gaandeweg het gesprek geeft ze toe dat ze steeds vergeetachtiger wordt. En ziet ze ook wel de voordelen van Buuf. Een vertrouwd iemand die wekelijks langskomt om te kijken hoe het gaat, samen even naar buiten, een boodschapje en wat opruimklussen die ze al lang wil doen. Nu heeft ze een paar weken een Buuf en is ze blij dat haar dochters hebben doorgezet.

“Toen ik vanochtend kwam zat het echtpaar er ontspannen bij. Volgens mevrouw had de heer koffie gezet en dit ingeschonken. Het bleek oude koffie en ze dronken het uit een eierdopje. Ik heb hen kunnen verblijden met nieuwe warme koffie in een kopje.”

Als er een team Buufs dagelijks bij een cliënt is, maken we, met de familie, gebruik van Carentzorgt voor planning en het informeren van elkaar. In de berichten kwam ik dit voorval tegen en het bracht een glimlach op mijn gezicht. Natuurlijk is het pijnlijk dat een echtpaar zo de plank misslaat. Maar ik word blij van de genoeglijkheid die het moment uitstraalt en de acceptatie van de Buuf die ongemerkt de situatie corrigeert.

In deze situatie is er geen veiligheidsrisico. Iets wat bij dit echtpaar natuurlijk scherp in de gaten wordt gehouden. Maar ze zijn nu het best op hun plek in hun eigen huis. Ondersteund door een fijn team Buufs, in nauw contact met de kinderen en in goede samenwerking met de thuiszorg. Zolang het kan en verantwoord is.

Rond 11 uur krijg ik telefoon van de wijkverpleegkundige. Ze is bij een alleenstaande oudere die steeds meer moeite krijgt haar huishouden te organiseren. Het gaat om zaken als post bijhouden, boodschappen doen, huis opruimen, naar de huisarts en dergelijke. Ze doet een steeds groter beroep op de zorg maar deze kunnen en mogen deze vragen niet beantwoorden. Haar WMO-hulp (hulp via de Wet maatschappelijke ondersteuning) mag alleen zorgen voor een schoon huis en haar netwerk is klein en ook al op leeftijd.

Bovenstaande is dus een mooi voorbeeld waar Buuf voor is, het gat tussen thuiszorg en WMO. We maken ter plekke een afspraak zodat ik met de cliënt kan kennismaken en horen wat ze graag zou willen. De verpleegkundige zorgt dat ze er ook bij kan zijn. Dat voelt vertrouwd voor de cliënt en we kunnen goed afstemmen wie wat gaat doen.

Mooi hoe deze samenwerkingen zich ontwikkelen.

Toen we in 2018 bij één van onze cliënten begonnen was dat om iedere week iets te ondernemen. Haar zoon woonde in het buitenland en ze voelde zich alleen. Ze belde Brokant of wij iemand voor haar wisten. In de loop der jaren gebeurde er veel. Onze hulp werd stap voor stap intensiever. Zowel om het leven aangenaam te houden, maar ook steeds meer om haar te ondersteunen bij haar dagstructuur en het regelen van het huishouden. Iedere nieuwe Buuf werd even dol op haar omdat ze zo positief in het leven staat.

Net na Corona werd ze ernstig ziek. De thuiszorg werd opgeschroefd en wij kwamen 2 maal per dag. Maar eigenlijk kon ze niet meer alleen zijn en daarom is ze naar een verpleeghuis verhuisd. Daar heeft ze het best goed. Maar zij mist ons en wij missen haar. We komen er nog regelmatig maar het is niet meer zoals het was. Hoe fijn dat de zoon ons heeft uitgenodigd als team nog een keer in haar huis te komen. Ook door zijn vertrouwen hebben we haar zo lang thuis kunnen laten wonen. Mooi de kans te krijgen dat ook als team uit te spreken.